Kështjella Kenilworth, një vend i shenjtë në historinë angleze, është sot një vend i famshëm për vizitorët. Në vitin 1575, mbretëresha Elizabeta I, njëra nga mbretëreshat më të shquara të Anglisë, mbërriti në kështjellën e Kenilworth për një vizitë të gjatë dhe të fundit. Ajo kishte dhënë kështjellën Robert Dadlit, njëri nga favoritët e saj, në vitin 1563, dhe një vit më vonë i kishte dhënë titullin Kont i Lesterit.
Dadli ishte njëri nga favoritët më të afërt të Elizabetës dhe besohet se ata kishin qenë miq që në fëmijëri. Natyra e saktë e marrëdhënies së tyre të ngushtë ishte subjekt i shumë thashethemeve. Para mbërritjes së Elizabetës, Dadli kishte bërë kështjellën një rinovim të madh. Ishin ndërtuar godina të reja, kishte krijuar një kopsht të ri dhe prona ishte rregulluar.
Dadli nuk kishte kursyer asgjë për të ofruar një argëtim të jashtëzakonshëm në formën e muzikës, vallëzimit, akrobacive, fishekzjarrëve spektakolarë dhe pjesëve dramatike të luajtura nga aktorët me kostume. Në liqenin e madh përreth kështjellës ishte një ishull lëvizës i banuar nga “Zonja e Liqenit”. Kisha gjithashtu një delfin 7.3 metra të gjatë, që fshihte muzikantët, dhe një sirenë notuese 5.5 metra të gjatë.
Për asnjë shpenzim nuk u kursye. Dadlit i kushtonte një mijë paundë dita, miliona në vlerën e sotme të parasë, dhe gjithë kjo ekstravagancë është interpretuar si një shfaqje e rafinuar dhe e kushtueshme e personit që i vardisej kreut të oborrit mbretëror.
Festimet e vitit 1575 ishin një përpjekje për të joshur Elizabetën, martesa ishte temë në disa nga ngjarjet. Jeremy Ashbee, kuratori i pronave pranë Trashëgimisë Angleze, thotë: “Festimet e vitit 1575 ishin një përpjekje për të joshur Elizabetën. Dr. Elizabeth Goldring, e cila ka bërë një studim të detajuar për Lord Lesterin, e ka cilësuar këtë si ‘hedhja e fundit e zareve’.”
Duket se basti i Dadlit po shkonte mbarë, por më pas gjithçka ndryshoi. Kulmi i vizitës ishte një maskaradë, ose performancë, të mërkurën më 20 korrik. Ajo nuk u mbajt. Ishte thjesht çështje e motit të keq që e pengoi ngjarjen, siç thotë versioni zyrtar? Apo mos vallë monarkja kishte marrë vesh për përmbajtjen dhe ishte zemëruar? Maskarada paraqiste Dianën, perëndeshën e dëlirësisë, në kërkim të nimfës së dëlirë me qëllim quhej Zabeta, një variant i emrit Elizabetë.
Shfaqja do të përfundonte me një lajmëtar të Junos, perëndeshës së martesës, që i drejtohej drejtpërdrejt Elizabetës duke e lutur të mos ndiqte rrugën e Dianës, por që të martohej. Dadli kishte njëfarë lirie me Mbretëreshën, por ndoshta ky marifet kishte shkuar shumë larg. Cilado qoftë arsyeja, maskarada nuk u mbajt dhe festimet përfunduan. Mbretëresha qëndroi në dhomat e veta, edhe për disa ditë, përpara se të largohej më 27 korrik.
Sot, artistja Lindsey Mendick ka shënuar 450-vjetorin e vizitës duke krijuar Dashurinë Obsesive, një instalacion të madh skulpturor në kështjellë. Dashuria Obsesive frymëzohet nga mitologjia e lashtë, si dhe nga ngjarjet e vizitës së Elizabetës dhe nga mënyra se si ajo e përdori statusin e saj, si e pamartuar, në manovrat e zgjuara politike gjatë sundimit të saj 45-vjeçar.
Të luash shah është analogjia perfekte për atë që Elizabeta duhej të bënte për të mbijetuar. Mendoj se ajo është jashtëzakonisht interesante dhe një mënyrë e shkëlqyer për të parë se si i trajtojmë gratë sot. Kjo ngjarje në Keniluorth ishte menduar të ishte një festë madhështore për Elizabetën; duhej të ishte e shthurur dhe e kënaqshme. Por, në të njëjtën kohë ishte e ngarkuar me diçka tjetër. Për gratë e fuqishme si Elizabeta, refuzimi për t’u martuar apo për të pasur fëmijë ishte një akt radikal i vetëmbrojtjes dhe i autonomisë.
Elizabeta I, vajza e Henrit VIII, është e vetmja mbretëreshë angleze që nuk është martuar kurrë. Ajo erdhi në pushtet në vitin 1558, në moshën 25-vjeçare, duke trashëguar problemet fetare, politike dhe financiare nga dy paraardhësit e saj: gjysmëvëllai i saj, Eduardi VI (1537-1553), dhe gjysmëmotra e saj, Maria I (1516-1558).
Këshilltarët dhe anëtarët e Parlamentit e nxisnin vazhdimisht që të martohej për të mbrojtur sigurinë e Anglisë. Një grua që sundon e vetme? E paimagjinueshme. Besohej se një mbretëreshë duhej të martohej, jo vetëm për të prodhuar një trashëgimtar mashkull dhe për të shmangur konfliktet e trashëgimisë, por edhe që burri të mund të merrte përsipër çështjet politike dhe ushtarake.
Është krejtësisht e mundur që ajo e shihte si të padurueshme idenë për t’iu bindur apo për t’iu nënshtruar një burri, cilitdo burrë. Në fund të fundit, ajo ishte shumë e arsimuar, shumë inteligjente, krenare dhe e zjarrtë. Thuhet se ka deklaruar: “Këtu do të ketë vetëm një zonjë dhe asnjë padron.”
Gjithashtu, Elizabeta e dinte që një grua mund të qeveriste për mrekulli edhe pa pasur një burrë mbi kokë. Në verën e vitit 1544, në pallatin Hempton Kort ajo pa nga afër gruan e gjashtë të Henrit, Katerinë Parin, duke sunduar me autor
