Manchester United është në rrezik të humbasë atë që do të bëhet sezoni më i keq në historinë e klubit. Të humburit në finalen e Ligës së Evropës kundër Tottenham Hotspur dhe humbja e garave evropiane në sezonin e ardhshëm janë të pamundura.
Për të kuptuar se si loja shkoi keq dhe se si Ruben Amorim përballet sot me pyetje serioze rreth të ardhmes, këtu është një përmbledhje e shkurtër e arsyeve kryesore.
Garnacho u la në stol, një gabim i madh i Amorimit. Mediat angleze sugjeronin se Alejandro Garnacho ishte i frustruar me vendimin për t’iu lënë në stol. Por çështja nuk ishte vetëm nëse anësori argjentinas ishte në formë më të mirë se Mason Mount. Taktikisht, lëvizja e Amorimit ishte në kufijtë e absurditetit.
Stili i lojës i zbatuar te Tottenham nën drejtimin e Ange Postecoglou ishte një linjë mbrojtëse e lartë. Sulmi në hapësirën pas asaj linje është shumë më efektiv me Garnachon e shpejtë sesa me Mountin e ngadaltë. Ishte e qartë se, në 0-0, Spurs do të vazhdonin me këtë konfigurim agresiv që nga fillimi.
Por në pjesën e dytë, veçanërisht nëse ata po kryesonin, kjo qasje do të ndryshonte në mënyrë të pashmangshme. Dhe pikërisht atëherë Amorim planifikoi të fuste Garnachon në lojë. Pikërisht kështu u zhvillua ndeshja: Tottenham shkoi 1-0 përpara dhe u mbyll në një bllok mbrojtës kompakt, duke mos lënë praktikisht asnjë hapësirë pas.
Për të shkatërruar një mbrojtje kaq të thellë dhe kompakte, një sulmues i ri – me aftësinë e tij për të vepruar në hapësira të ngushta – do të kishte qenë shumë më i dobishëm. Garnacho është më i rrezikshëm kur mund të shfrytëzojë zonat e hapura, të cilat thjesht nuk ekzistonin më. Shkurt, arsyetimi i Amorimit është i vështirë për t’u kuptuar.
Zgjedhjet e formacionit të Amorimit janë edhe një çështje. Ai zgjodhi Luke Shaw si pjesë të një mbrojtjeje me tre lojtarë, me sa duket duke shpresuar se shpërndarja e tij do ta ndihmonte United të luante nga mbrojtja nën presion. Por Shaw aktualisht është larg nga më të mirën e tij, dhe Tottenham në fakt e përqendroi presionin e tij më shumë në anën e tij sesa në të djathtë, ku ishte pozicionuar Leny Yoro.
Si rezultat, Shaw bëri gabime të shumta në pasime. Ai gjithashtu dështoi të fitonte duelin vendimtar që çoi në golin vendimtar – diçka që mund të ishte parashikuar duke pasur parasysh se anësori i djathtë i Tottenhamit ishte Brennan Johnson, fizikisht dominues.
Vendimi për ta lënë Manuel Ugarte në stol ishte po aq i habitshëm. Ugarte kishte performuar mirë në raundet e mëparshme të Ligës së Evropës. Duke filluar pa të dhe duke e shtyrë Bruno Fernandes në një rol më të thellë, Amorim shkaktoi një zinxhir pasojash negative: një performancë e dobët nga kapiteni, një kërcënim i zvogëluar sulmues, me Brunon që nuk luan më si numër 10, dhe një mesfushë më e dobët në mbrojtje.
Çështja e strukturore ende nuk është shpëtuar. Boshllëqe të mëdha në tranzicion janë një problem i vazhdueshëm. Amorim vazhdon të zbatojë një strategji për t’i shtrirë lojtarët e tij sa më shumë që të jetë e mundur në fushë – duke synuar të hapë hapësira, ashtu siç bëri te Sporting.
Megjithatë, kundër një niveli më të lartë kundërshtarësh (veçanërisht ekipeve të Ligës Premier) dhe me lojtarë të ndryshëm te United, kjo qasje po rezulton joefektive. Thënë thjesht, kësaj skuadre të Manchester United i mungon cilësia teknike dhe qetësia për të ruajtur posedimin e topit nën presion.
Si rezultat, skuadra ose bëri gabime të kushtueshme – duke i dhënë Tottenhamit mundësi për kundërsulme – ose dështoi të lëvizte me intensitetin e nevojshëm. Kjo shpesh krijonte boshllëqe të mëdha strukturore gjatë tranzicioneve sulmuese.
Zëvendësimet erdhën shumë vonë. Edhe një herë, Mount dhe Shaw nuk i justifikuan minutat e zgjatura që iu dhanë – asnjëri nuk është në atë formë që justifikon qëndrimin në fushë për kaq gjatë. Hojlund gjithashtu pati vështirësi të bënte ndikim, dhe Joshua Zirkzee, më i shkathët dhe teknikisht i talentuar, dukej një opsion më i përshtatshëm për këtë ndeshje të veçantë – të paktën në fillim të pjesës së dytë.
Vlen gjithashtu të përmendet se Amorim nuk bëri zëvendësime të guximshme në sulm. Për shembull, ai mund ta kishte zhvendosur Diallon në një rol të mbrojtësit të krahut dhe të kishte futur një sulmues tjetër në vend të një mbrojtësi. Në vend të kësaj, strategjia u përqendrua përsëri në krosime shpresëdhënëse në zonë, me Harry Maguire të shtyrë përpara në fund të ndeshjes – një veprim që ka funksionuar në të kaluarën, por dështoi këtë herë.
